Niezbyt spektakularny „Spectre” / Not so spectacular „Spectre”

Kto śledzi fanpage „Keep Shooting – Guns in Movies”, wie, że na nowego Bonda czekałem głównie ze względu na filmową premierę pistoletu HK VP9, którą zapowiadały pierwsze promocyjne fotosy ze „Spectre”. Agent 007, otoczony zimową scenerią austriackich Alp, dzierżył tę właśnie broń. Niestety, okazało się, że ekranowy debiut był występem wybitnie gościnnym, a rola – zaledwie epizodyczną. Zdobyty na jednym ze złych kolesi, był tylko przelotnym wyposażeniem brytyjskiego agenta. 

 

Who have been following “Keep Shooting – Guns in Movies”, know that I’ve been waiting for the new Bond film because of the movie premiere of the Heckler & Koch VP9 pistol, that was foreshadowed by the first promotional photos of “Spectre”. Agent 007, surrounded by the winter scenery of the Alps, wielded this particular weapon. Unfortunately, it turned out that the big-screen debut was only a guest starring and the role – an episodic one. Taken from one of the bad guys, was just a temporary firearm of the British agent. 

Można tę sytuację porównać do tej ze strzelbą bullpup Kel-Tec KSG w „Johnie Wicku” (2014). Tam również, na promocyjnych ujęciach, tytułowy bohater był przedstawiony z uzbrojeniem, z którego w filmie de facto korzystał przez chwilę. W „Spectre” więcej filmowego czasu i uwagi poświęcono SIG-Sauerowi P226, którego Bond wręczył Madeleine (Léa Seydoux) z zamiarem przeprowadzenia błyskawicznej lekcji z obsługi. Tyle, że broń już potem w ogóle się nie pojawia, więc scenę tę twórcy mogli ograć z HK VP9.

This situation can be compared to the one with the Kel-Tec KSG bullpup shotgun in “John Wick” (2014). There, in the promotional pictures, one could see the title character with the weapon he actually used in the movie for just a moment. “In Spectre”, more of the movie time and attention was paid to a SIG-Sauer P226 that Bond handed in to Madeleine (Léa Seydoux) to teach her how to use it. But this gun didn’t appear in the movie later, so the scene could have been shot with the HK VP9.

Za to zdecydowanie najbardziej może zapaść w pamięć pistolet jednego ze złoczyńców – Hinxa, granego przez Dave’a Bautistę - AF2011 Dueller Prismatic. Pomijając kaliber (.45 ACP), który sam w sobie jest potężny, broń jest dodatkowo skuteczna dzięki temu, że - jak sama nazwa wskazuje - posiada dwie lufy. Nic więc dziwnego, że „pistoletowa dwururka” daje się Bondowi nieco we znaki, a jej prezentacja na ekranie jest wyraźnie bardziej widowiskowa.

However, the memorable firearm is the pistol of one of the antagonists – Hinx, played by Dave Bautista - AF2001 Dueller Prismatic. Besides the powerful caliber (.45 ACP), the gun is also effective due to its – as the name suggests – two barrels. So there’s nothing strange about the fact that the double-barrel pistol kicked Bond’s ass and its presentation on the screen is more effective.

 

Jeśli chodzi o resztę arsenału, na samym początku filmu, w Mexico City, Bond robi zamieszanie używając Glocka 17 umieszczonego w FAB Defense KPOS, czyli adapterze do konwersji pistoletu w karabinek. Nie widząc jeszcze dokładnie broni, a jedynie z grubsza jej kształt, miałem szczerą nadzieję, że twórcy pokusili się o małe mrugnięcie okiem i uzbroili 007 we włoski pistolet maszynowy Spectre M4, rzadko widywany w filmach. No ale chyba za dużo oczekiwałem.

As for the rest of the weaponry, in the opening scene, in Mexico City, Bond causes a lof of commotion using a Glock 17 put in a FAB Defense KPOS that is a carbine conversion system. When I couldn’t see the weapon clearly, just its general shape, I truly hoped that it would be wink of the creators to the public and that Bond would be armed with an Italian Spectre M4 submachine gun, rarely seen in the movies. But I guess I expected too much.

W dalszej części filmu moją nadzieję na ciekawą zbrojną rolę wzbudził Steyr AUG A3 widoczny w laboratorium Q – widać było, że i Bondowi przypadł do gustu. Jednak w filmie – jak się okazuje, tak naprawdę rolę w kategorii „filmowy karabinek szturmowy” zgarnęła kompaktowa wersja czeskiego SA Vz. 58, w którą są uzbrojeni siepacze głównego antagonisty (choć niewielki potrafią zrobić z niej użytek).

In the further part of the movie, my hope for an interesting gun-role was aroused by a Steyr AUG A3 visible in Q’s laboratory – it was clearly seen that also Bond got interested in the weapon. However, it turned out that in the category of the “movie assault rifle” the role was played by the compact version of the Czech SA vz. 58 – a firearm the thugs of the main antagonists were armed with (although they were really ineffective with it).

Oczywiście, Bond to marka, za którą idą symbole i znaki rozpoznawcze, jak Martini… i pistolet Walther PPK (okazjonalnie zmieniany na Walther P99). I tutaj 007 jest wierny tej broni, która jednak – nie licząc pewnej nierealistycznej sceny na końcu (jakkolwiek sam film był mocno naciągany pod względem realizmu), nie zapada szczególnie w pamięć.

Of course, Bond is a brand followed by symbols and characteristic elements, such as the Martini… and the Walther PPK pistol (occasionally changed for the Walther P99). Here as well 007 is faithful to his firearm, which – except for one unrealistic scene at the end (regardless of the general level of movie unrealism), is not a memorable one. 

Niestety, powyższy odbiór przez pryzmat występującej w „Spectre” broni przekłada się także na cały film. Z jednej strony nie brakuje w nim bardzo dobrych scen, jak początkowa rozgrywająca się podczas Święta Zmarłych w Mexico City, z bajecznie plastyczną scenerią i kolorowymi tłumami. Dech w piersiach zapiera pojedynek na pokładzie helikoptera latającego nad miastem czy bijatyka w mknącym pociągu.  

Unfortunately, the reception of the movie described above as based on the weapons used in “Spectre”, corresponds to the film itself. On the one hand, one shall find there very good scenes, such as the opening one that was taking place during the Day of the Dead in Mexico City, with a fabulous artistic scenery and colorful crowds. One’s breath is taken away by the duel in a helicopter flying over the city or the fist-fight in a speeding train. 

Jednocześnie, obraz sama Mendesa obfituje w wyolbrzymione Bondowskie klisze, które czynią głównego bohatera mało przekonującego – nawet jeśli weźmiemy poprawkę na to, iż to wszechmocny James Bond. Klisze te i absurdy scenariusza, razem ze słabymi dialogami idealnie pasują do tandetnej (w mojej opinii) czołówki z muzyką Sama Smitha. Bo o ile kawałek „Writings on the Wall” jako piosenka to po prostu jeden z utworów brytyjskiego artysty, zaśpiewany w jego stylu (który może się podobać lub nie – dla mnie nie pasuje on do Bonda), to jednak w zastawieniu z intro ociekającym kiczem stworzył tombakowy macho-koszmarek. 

At the same time, Mendes’s movie is full of exaggerated Bondish clichés that make the main protagonist an unrealistic one – even considering the fact that it is the mighty James Bond. These clichés and absurdities in the script, together with poor dialogues perfectly match the cheap (at least, in my opinion) opening credits with the music of Sam Smith. While “Writings on the Wall” itself is just a song by a British artist, sung in his own style (that you might either like or not – for me, it doesn’t fit in the Bond movie), when combined with the intro soaking with kitsch it creates a tombac macho-horror. 

 

Jednak najbardziej rozczarowujący był dla mnie niewykorzystany potencjał aktorów. Weźmy Christopha Waltza. Mam wrażenie, że reżyser nie miał pomysłu, jak rozwinąć postać Franza Oberhausera, więc inspirował się kreacją aktora w „Bękartach wojny” Tarantino. W efekcie główny czarny charakter to taki „Colonelo Hans Landa de la SS” próbujący aspirować do poziomu Raoula Silvy ze "Skyfall". Niestety, ta próba się nie udaje – gdy mogłem wreszcie zobaczyć „SchWaltz”-charakter w pełnym świetle, jego demoniczność okazała się prostu miałka. Biorąc pod uwagę zakończenie, trudno uwierzyć, że Oberhauser aka Ernst Stavro Blofeld jest „autorem wszystkich tragedii” Bonda. 

What is the main disappointment is the wasted potential of the actors. Let’s take Christoph Waltz. I have an impression that the director didn’t have a concept how he can develop the character of Franz Oberhauser, so he found inspiration in the actor’s role in Tarantino’s “The Inglorious Basterds”. As a result, the main antagonist is a kind of “Colonelo Hans Landa de la SS” trying to reach the level of Raoul Silva from "Skyfall". Unfortunately, that didn’t work out – when I could finally watch “SchWaltz-charakter” fully exposed, his demonic nature turned out to be pretty shallow. Considering the ending, it’s hard to believe that Oberhauser aka Ernst Stavro Blofeld was the “author of all Bond’s pain”.

Większą charyzmą wykazał się Dave Bautista, z partiami mówionymi ograniczonymi do minimum – facet grał swoją fizjonomią i wyszło mu to bardzo dobrze. Na tyle dobrze, że naprawdę szkoda, że takich samych możliwości nie otrzymał Waltz. Niestety, także potencjał Monici Bellucci został stłumiony scenariuszem. Mendes podszedł do jej postaci tak jak sam Bond – na zasadzie „w sam raz na jeden raz”, choć historia Lucii Sciarry i jej powiązanie z głównym wątkiem pozostawiało mnogość rozwinięcia bohaterki oraz samej fabuły – co najmniej na poziomie zaangażowania w nią postaci filmowego nerda, czyli Q, granego umiejętnie przez Bena Whishawa.

Definitely more charismatic was Dave Bautista, with dialogue parts limited to minimum – the guy played with his physique and it went truly well. Well enough to make me sorry about the fact that Christoph Waltz didn’t get the chance to do so. Unfortunately, also Monica Bellucci’s potential was suppressed by the script. Mendes treated her character just like Bond did in the movie – a perfect one night stand, although the background of Lucia Sciarra and her connections with the main story left a lot of doors open for the development of the character herself and the plot – at least on the level of involvement presented by the movie nerd – Q, played skillfully by Ben Whishaw.

Sam Mendes kręcąc w 2012 „Skyfall” podniósł sobie poprzeczkę na tyle wysoko, że nie dał rady jej przeskoczyć w „Spectre”. Otrzymaliśmy widowiskowy pod względem wizualnym film akcji, z malowniczymi ujęciami egzotycznych miejsc (jak przystało na Bonda, ściga on złoczyńców po całym świecie) i masą product placementu. Jednak od tego typu serii oczekiwałoby się czegoś więcej. Wyszło nie do końca udane Martini – film nie wstrząsnął mną, za to zmieszał – do tego stopnia, że zaczynam myśleć, iż dla Daniela Craiga i Sama Mendesa powinien to być ostatni Bond.

When Sam Mendes made „Skyfall” in 2012, he raised the standards too high to meet them now with “Spectre”. What we get is an action movie spectacular in terms of visual attractiveness, with vivid shots of exotic places (as befits Bond, he chases the bad guys around the world) and a lot of product placement. However, I expect a lof more from this series. And what I get is a not so well-made Martini – I was not shaken, but stirred – to the extent that I think this should be the last Bond of Daniel Craig and Sam Mendes.

 

Panorama karbalska żołnierza polskiego / The Karbala panorama of the modern Polish soldier

Od 3 września 2004 do 11 września 2015 roku, czyli od rozpoczęcia bitwy o City Hall do premiery filmu „Karbala” minęło równo 11 lat i 8 dni. Warto było poczekać. Tak, jak polscy żołnierze w Iraku odnieśli zwycięstwo w pierwszej bitwie jaką stoczyli od 1945 roku, tak polscy filmowcy z Krzysztofem Łukaszewiczem udowodnili, że potrafimy kręcić porządne kino wojenne, a obrazy z tego gatunku nie muszą dotyczyć tylko II wojny światowej.

11 years and 8 days passed from 3rd September 2004 till 11th September 2015, that is from the beginning of the battle of City Hall till the premiere of the movie “Karbala”. It was worth waiting for. Just like the Polish troops in Iraq were victorious in the first battle they fought in since 1945, the Polish film-makers with director Krzysztof Lukaszewicz proved that we can make good war dramas and films of the genre do not have to focus only on the Second World War.

Rozczarują się ci, którzy wybiorą się do kina, by obejrzeć „Karbalę” jako wierną relację z obrony City Hall. Nie jest to film dokumentalny, a filmowa adaptacja, fabularyzowana wersja. Jako główną oś i motyw przewodni wykorzystuje historię bitwy o ratusz w irackim mieście podczas rebelii Muktady as-Sadra, ale nie zabraknie tu też fikcji czy odniesień do wydarzeń zarówno poprzedzających karbalskie starcia, jak i następujących jakiś czas po nich. Najlepszym przykładem jest historia sanitariusza Kamila Grada (Antoni Królikowski), oskarżonego o nieudzielenie pomocy rannemu i niewykonanie rozkazu (co w rzeczywistości miało miejsce już po zakończeniu bitwy o City Hall). 

Disappointed will be those going to the cinema to see „Karbala” as a faithful report from the battle of City Hall. It is not a documentary, but an adaptation, a fictionalized version. It uses as the main axis and the leading motif the history of the battle of City Hall in the Iraqi city during a rebellion of Muktada as-Sadr, but one will find here also fictitious elements as well as references to the events preceding and following the fights in Karbala. The best example here is the history of a medic, Kamil Grad, (Antoni Krolikowski), charged for not having administered aid to the wounded and disobeying an order (what actually happened when the battle of City Hall was already over).

To właśnie on oraz kapitan Kalicki (którego pierwowzorem jest ppłk Grzegorz Kaliciak, dowódca obrony ratusza, pracujący przy filmie jako konsultant), grany przez Bartłomieja Topę,  są głównymi postaciami. To im reżyser, scenariusz i kamera poświęcają najwięcej uwagi. Pozostali są na dalszym planie, na tyle dalekim, że trudno nawiązać z nimi więź widz-postać - tracą przez to na indywidualnej wyrazistości, a szkoda, bo aktorzy weszli doskonale w "mundurową skórę". Jednak, moim zdaniem, bohater „Karbali” jest tak naprawdę zbiorowy, bo film Krzysztofa Łukaszewicza przedstawia uniwersalny obraz polskiego żołnierza-misjonarza. Znajdziemy tu różne postawy – od tchórzostwa, przez panikę po akty bohaterstwa, rozmaite przykłady podejścia do służby, misji i armii. Obrazuje je także kontrast między doświadczonym Kalickim a Gradem-żołtodziobem. Ta dwa bieguny panoramicznego obrazu polskich wojaków. Prawdopodobnie prawdziwi misjonarze, weterani odnajdą we wszystkich postaciach cząstki siebie. Być może właśnie dlatego, że film skupia się na naszych rodakach, stosunkowo mało miejsca poświęcono niestety bułgarskim specjalsom kapitana (a w rzeczywistości w 2004 roku - podpułkownika) Getowa, którzy mieli spory wkład w obronę ratusza. Z drugiej strony, pamiętajmy, że „Karbala” nie jest dokumentem.

It is him and Capt. Kalicki (whose prototype is Lt. Col. Grzegorz Kaliciak, the commander in the battle of City Hall, supporting the production as an advisor), played by Bartlomiej Topa, who are the main characters. They are the two that the director, script and camera devotes most of the time. The others are in the background – far enough to make it quite difficult to establish the viewer-character relationship - they lack the individual distinctness - sadly, since the actors wore their "uniform skin" perfectly. However, in my opinion, the protagonist of “Karbala” is a collective one, because Krzysztof Lukaszewicz’s film depicts an universal image of a Polish missionary-soldier. We will find here different attitudes – cowardice, panic, acts of courage, various opinions about the service, mission and army. These are also portrayed by means of the contrast between experienced Kalicki and Grad the rookie. They are the two poles of the panoramic view of the Polish troops. Probably, the real-life missionaries, the veterans will find here pieces of themselves. Maybe that is why the movie focuses on our soldiers, with unfortunately relatively little attention paid to the Bulgarian special ops forces of Capt. (and in fact, in 2004 – Lt. Col.) Getow, who surely contributed in the battle of City Hall. On the other hand, keep in mind the fact that “Karbala” is not a documentary.

Irytować może momentami szarpane tempo – dłużyzny między scenami wymiany ognia a tymi spokojniejszymi, na siłę wydłużanymi. Natkniemy się też na typowe dla kina wojennego klisze. Kto obejrzał w życiu kilka filmów z tego gatunku, zorientuje się szybko, znając pewne mechanizmy, m.in. który z żołnierzy polegnie w jednej z pierwszy scen (jest to nawiązanie do pierwszej śmiertelnej ofiary wśród misjonarzy PKW Irak). 

What might irritate at times is an uneven tempo – pretty longish moments between the shootouts and more quiet scenes, extended too much. We will also find here clichés - typical for war dramas. Who have seen a couple of representatives of the genre will quickly guess – knowing certain mechanisms, e.g. which of the soldiers will get killed in one of the opening scenes (it is a reference to the first KIA among the Polish missionaries in Iraq).

 

 

Z drugiej strony, w filmie nie brakuje elementów kluczowych dla kina wojennego, czyli porządnie zrealizowanych sekwencji bitewnych (choć jestem świadomy, iż bywają też dramaty wojenne, w których nie pada jeden strzał), gdzie umiejętnie wykorzystano zarówno dynamiczne ujęcia, jak i te w zwolnionym tempie (co szczególnie warto obejrzeć na dużym kinowym ekranie). Obraz walk dopełniają smaczki, jak umieszczone na hełmach markerem informacje o grupie krwi, motyw reprymendy za nieregulaminowy strój, "dopancerzanie" samochodów, relacje z miejscową ludnością, które dodatkowo tworzą atmosferę przebywania z kamerą "wśród" żołnierzy na misji. 

On the other hand, the movie is strong in presence of elements key for the war cinema, that is: profesionally realized battle sequences (although I am aware that there are war dramas with no single shot fired), where dynamic shots are mixed skillfully with slow-motion ones (which should be definitely seen on the big screen in the cinema). The image of the battle is complemented with details such as the blood types written with a pen on helmets or the motif of the reprimand for clothing violating the regulations, "armoring up" of the cars, relations with the locals that additionally build the atmosphere of being with the camera "among" the missionary-soldiers.

Wracając do scen bitewnych, pierwszy zwiastun przywoływał porównania do „Helikoptera w ogniu”. I nic dziwnego. Bo choć sam reżyser nie lubi ponoć, gdy porównuje się „Karbalę” do filmu poświęconego bitwie o Mogadiszu, to moim zdaniem, mniej lub bardziej świadomie inspirował się on amerykańskim obrazem Ridleya Scotta. Najlepszym przykładem na to jest jedna z ostatnich scen, kiedy Kamil Grad biegnie tuż obok Honkera z dzieckiem na rękach - sekwencja przypominająca „Mogadiszu mile” w „Helikopterze…”. Z drugiej strony, pokusiłbym się nawet o stwierdzenie, że w „Karbali” znalazło się nawiązanie do „Demonów wojny wg Goi” Władysława Pasikowskiego. W obrazie Krzysztofa Łukaszewicza końcową sceną jest ujęcie Kamila Grada i „Młodego” Waszczuka (Piotr Żurawski) bez nóg w ciemnym wnętrzu śmigłowca. Podobną – z majorem Edwardem Kellerem (Bogusław Linda) siedzącym samolocie w otoczeniu trumien, znajdziemy w filmie reżysera „Psów”. Nie uważam jednak, by należało porównywać "Karbalę" do "Helikoptera" w kontekście muzyki - ostatecznie, ze względu na miejsce akcji, dominujące bliskowschodnie brzmienia są naturalnym wyborem.

Coming back to the battle scenes, the first trailer brought to mind comparisons to „Black Hawn Down”. Nothing strange about it. Although, from what I heard, the director himself doesn’t like it when “Karbala” is compared to the movie devoted to the battle of Mogadishu, I think that he became inspired by Ridley Scott’s film – more or less consciously. The best example here would be one of the final scenes where Kamil Grad is running next to a Honker car with a kid in his hands – a scene recalling “the Mogadishu mile” from “Black Hawk Down”. On the other hand, I would say that „Karbala” has a moment of reference to Wladyslaw Pasikowki’s “Demons of War by Goya”. In the movie by Krzysztof Lukaszewicz the final scene presents Kamil Grad and the “Young” Waszczuk (Piotr Zuraski) without his legs in the dark inside of the chopper – a similar one, with Major Edward Keller (Boguslaw Linda) surrounded with coffins in a plane, we will find in the film made by the director of “Pigs”. However, I think that "Karbala" should be compared to "Black Hawk Down" in terms of the soundtrack - considering the place of the action, dominating Middle East sounds are a natural choice.

Czy zatem „Karbala” to polski „Black Hawk Down”? Złośliwi powiedzieliby, że jaki kraj, taki „Helikopter w ogniu”.  Moim zdaniem, jest to spory pierwszy krok w kierunku świadomego, rzetelnego (po nieudanym serialu „Misja Afganistan”) polskiego kina wojennego, które wreszcie (choć nie chcę, by zabrzmiało to jak zarzut) dostrzega tematy i bohaterów spoza kręgu II wojny światowej, walki z hitlerowskim i sowieckim okupantem. „Karbala” to kino z ambicjami, z misją ukazania realiów współczesnego pola walki z perspektywy polskiego żołnierza. Być może kolejna produkcja zostanie poświęcona Nangar Khel. Być można znajdą się większe środki, a sponsorzy prócz tytułów i logotypów w większym stopniu udostępnią fundusze na rozmach. Tymczasem twórców „Karbali” ja cenię za kreatywność i zaradność – umiejętność wykorzystania dostępnych, zdecydowanie za małych środków. To dzięki tym cechom, w myśl hasła „Polak potrafi”, warszawska fabryka FSO na Żeraniu zamieniła się w City Hall. Nie jest sztuką nakręcić film za duże pieniądze. Sztuką jest zrobić go pomimo finansowych przeciwności. Analogicznie, polscy żołnierze musieli „opancerzać” Honkery kamizelkami kuloodpornymi, by pierwsza lepsza seria z „pekaśki” nie zrobiła z samochodu sita. I dali radę – o czym warto mówić także w filmach.

So is „Karbala” a Polish version of „Black Hawk Down”? Haters would probably say that we’ve got “Black Hawk Down” we deserve. In my opinion, this is the first step towards the fully aware and honest (after a failed TV series “Mission Afghanistan”) Polish war cinema that finally (and I don’t want it to sound as an objection) begins to see issues and heroes from outside of the Second World War circle and the fight against the Nazi and Communist occupier. “Karbala” is a movie with ambitions and a mission to depict the reality of modern warfare from the perspective of a Polish soldier. Perhaps, the next production will be devoted to Nangar Khel. Perhaps, there will be more funds or the sponsors will grant more than just the titles, but also the money for the grand scale. Meanwhile, I truly appreciate the creators of “Karbala” for their creativity and resourcefulness – the ability to use the available sources, surely too small. Thanks to these features, according to the slogan “Poland – we can do it!”, the FSO car factory in Zeran district of Warsaw became the City Hall. There’s nothing special about making a movie with a lot of money. It is special when the movie is made despite financial difficulties. Analogically, Polish soldiers had to armor up their Honker vehicles with bulletproof vests to make sure a burst from a PK machine gun would not turn the car into a Swiss cheese. And they made it – and this is something worth talking about – also in the movies.

  

Rok temu na ekrany polskich kin weszło „Miasto 44” Jana Komasy – kontrowersyjny pod względem formy i treści film o Powstaniu Warszawskim, miszmasz stylistyczny, pełen odniesień do popkultury XXI wieku, z ujęciami z teledysków i gier komputerowych. Obraz mówiący językiem współczesnych młodych ludzi, do nich mający dotrzeć i zachęcić do odkrywania wiedzy o Powstaniu - obraz będący zaledwie fragmentem większej całości, ale fragmentem inicjującym zainteresowanie. Nie inaczej jest z Karbalą. To film o szerszym kontekście i jednocześnie stanowiący element szerszego spojrzenia. Tak, jak obchody Aszury były iskrą dla rozpoczęcia szturmu na City Hall, tak „Karbala” jest zapalnikiem dla zainteresowania tematem bitwy, inicjującym sięgnięcie po książkę samego ppłk Kaliciaka „Karbala. Raport z obrony City Hall” czy noszącą identyczny tytuł, jak film, pozycji autorstwa Marcina Górki i Piotra Głuchowskiego. Dlatego obraz Krzysztofa Łukaszewicza polecam tym, którzy po prostu chcą wiedzieć więcej o służbie polskich żółnierzy i są ponad spłycającymi porównaniami do „Helikoptera w ogniu” oraz tym, którzy mają ochotę na porządną dawkę kina wojennego z biało-czerwoną flagą na współczesnych mundurach.

A year ago, a movie about the Warsaw Uprising - Jan Komasa’s „City 44” had its premiere – a movie controversial in terms of the form and content, a stylistic mixture, full of references to the 21^st century pop-culture, with shots taken from video clips and computer games. It was a motion picture speaking the language of the modern times’ young people that was supposed to encourage them to gain knowledge about the Uprising, that was just a small element of the bigger issue, but the element initiating the interest. “Karbala” is no different. It’s a movie with a broad context that – at the same time, constitutes an element of the bigger view. Just like the celebration of Ashura was a spark that launched the attack on City Hall, “Karbala” triggers the interest in the battle, initiates the reading of the book by Lt. Col. Kaliciak “Karbala. A report from the battle of City Hall” or the one with the same title as the movie, written by Marcin Gorka and Piotr Gluchowski. Thus, I recommend Krzysztof Lukaszewicz’s movie to those who would like to know more about the service of the Polish soldiers and those who are above trivializing comparisons to “Black Hawk Down” as well as to those who would like to get a solid piece of the war cinema with a Polish flag on the modern uniforms.

 

[Wszystkie zdjęcia pochodzą z oficjalnego profilu filmu w serwisie Facebook: / All pictures were downloaded from the official Facebook profile of the movie: www.facebook.com/KarbalaFilm].